การพัฒนาของเทคโนโลยีรีโมทเซนซิง

ปัจจุบันความต้องการในการใช้ทรัพยากรต่างๆ เพื่อการดำรงชีพเป็นไปอย่างเข้มข้นและต่อเนื่อง อีกทั้งควบคู่ไปกับการเพิ่มขึ้นของประชากรโลกเป็นเหตุให้เกิดการขาดความสมดุลและความขัดแย้งในการใช้ทรัพยากรขึ้น การที่จะคงไว้ซึ่งความสมดุลของทรัพยากรเหล่านี้ ต้องมีการวางแผนการใช้ทรัพยากรธรรมชาติอย่างมีประสิทธิภาพ ซึ่งสิ่งเหล่านี้จำเป็นต้องมีการเก็บรวบรวมข้อมูลต่างๆ ที่เกี่ยวข้องตั้งแต่ในอดีตอย่างต่อเนื่อง เพื่อนำมาจัดทำระบบของสารสนเทศด้านการจัดการทรัพยากรในช่วงระยะเวลาต่างๆ ได้อย่างถูกต้อง

การนำเอาเทคโนโลยีรีโมทเซนซิงมาใช้ควบคู่ไปกับวิชาการทางด้านการผลิตแผนที่ (Cartography) ระบบกำหนดพิกัดพื้นโลก (Global Positioning System: GPS) และระบบภูมิสารสนเทศ (Geographic Information System: GIS) พบว่าเป็นการบูรณาการเพื่อเชื่อมโยงเทคโนโลยีด้านภูมิสารสนเทศศาสตร์ (Geo-informatics technology) ได้อย่างมีประสิทธิภาพ เนื่องจากในปัจจุบันเทคโนโลยีด้านรีโมทเซนซิงสามารถตรวจเก็บและบันทึกข้อมูลเพึ่อนำมาวิเคราะห์ให้ได้ข่าวสารเกี่ยวกับวัตถุสิ่งของหรือพื้นที่เป้าหมาย เพื่อใช้ประกอบการตัดสินใจในการวางแผนการแก้ไขปัญหาและการจัดการทรัพยากรต่างๆ ได้อย่างถูกต้อง

แม่นยำ และทันเหตุการณ์

สำหรับคำว่า รีโมทเซนซิง หรือ การสำรวจจากระยะไกล ได้เริ่มเกิดขึ้นเป็นครั้งแรกในหมู่นักวิทยาศาสตร์ที่ทำงานอยู่ ณสถานีวิจัยของกองทัพเรือสหรัฐ ในตอนนั้นคำจำกัดความอย่างกว้างๆ ของรีโมทเซนซิง คือ "เป็นวิชาการรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับคุณสมบัติของวัตถุทางธรรมชาติ หรือวัตถุที่มนุษย์ได้สร้างขึ้น โดยอุปกรณ์เครื่องมือในการบันทึกข้อมูลนั้นมิได้สัมผัสโดยตรงกับวัตถุที่กำลังถูกตรวจวัดเพื่อรวบรวมข้อมูลแต่อย่างใด" ดังที่กล่าวมาแล้วว่า รีโมทเซนซิง (Remote Sensing) เป็นการหาข้อมูลหรือข่าวสารเกี่ยวกับวัตถุสิ่งของ หรือพื้นที่เป้าหมายซึ่งอยู่ไกลจากเครื่องมือที่ใช้วัดหรือใช้บันทึก โดยที่เครื่องมือเหล่านั้นไม่ได้สัมผัสกับวัตถุสิ่งของหรือเป้าหมายเหล่านั้นเลย เครื่องมือที่ใช้ตรวจบันทึกได้รับการนำขึ้นไปบนอากาศยานหรือยานอวกาศ ทำให้มองลงมายังพื้นที่ศึกษาได้บริเวณกว้าง เพื่อรับและบันทึกสัญญาณในลักษณะพลังงานแม่เหล็กไฟฟ้าที่อยู่ในรูปของการสะท้อนพลังงาน (Reflection) หรือการแผ่พลังงานความร้อนออกจากตัวเองของวัตถุ (Emission)

อ่านเพิ่มเติมที่ http://www.slideshare.net/saintja/5-451-file